In zijn herinnering was het een fraai stukje natuur- en landbouwgrond, in werkelijkheid was het intussen een terrein vol autowrakken en met een bedrijfshal geworden. “Er zat niets anders op dan alles af te breken én af te graven”, zegt Dimitri van den Bossche van BAO Architecten. “Het slopen was snel gedaan, maar om de vervuilde grond af te graven en een laag schone aan te voeren waren zeventig vrachtwagenladingen nodig.” Het enige wat bleef staan was een aantal bomen en struiken en al snel na het egaliseren van de verse bodem begonnen de nieuwe eigenaars met het aanplanten van nieuwe. “Ik heb veel gereisd, vooral in Azië”, zegt hij. “Daar heb ik bomensoorten leren kennen die de tuin een bijzondere mate van kleur bezorgen. Daarvan heb ik er een aantal naar hier laten komen. Als het aan mij lag, was deze achtertuin overigens nog veel groter geworden, maar ja, de buren wilden niet verkopen. Die vinden óók dat het hier schitterend wonen is.”
Oneindig comfortabel
Het volwassenenparadijs zal er dus anders gaan uitzien dan het kinderparadijs, maar vooral in de positieve betekenis: nog veel mooier en unieker, en ook oneindig comfortabeler, want een zwembad was er destijds niet. “Bij een zwembad hoort een poolhouse. Al snel kwam er de wens dat er ook een keuken bij zou komen en een ruimte waar je een grote eettafel neer zou kunnen zetten”, zegt Dimitri van den Bossche. “Je moest er kunnen zwemmen, maar nadien ook iets kunnen eten en drinken, en dat dan ook nog samen met vrienden en familie. ‘Dan hebben we het eigenlijk niet meer over een poolhouse, niet?’ was mijn reactie. ‘Meer over een feestzaal’, voegde ik er grappend aan toe. En zo is de oorspronkelijke opzet veranderd in een volledige woning. Het zwembad is centraal blijven staan, in zoverre dat je het vanuit de woonkamer, de keuken, de bovenverdieping en de inkomhal ziet liggen, maar het huis bevat nu ook drie slaapkamers en een volumineuze garage.”
De inkomhal leidt enerzijds naar de garage, anderzijds naar een trap en de keuken. Er is ook nog een kleine badkamer met douchecel en wc, als herinnering aan de oorspronkelijke functie van het pool house. De keuken is niet uitzonderlijk groot maar mooi en praktisch ingericht. Vanaf het kookeiland is voor, achter en onder alles binnen handbereik. De woonkamer beslaat de volledige breedte van de woning. Aan de wand hangen enkele opvallend fraaie Aziatische kunstwerken, opnieuw een teken van de grote culturele belangstelling van de bewoners. De living bevat een open haard, een in de wand weggewerkte televisie en een aantal comfortabele zetels, kortom: alles wat nodig is voor een gezellige avond, ook in de winter, wanneer de tuin grotendeels bladerloos is. En toch is ook in dat koude en kale seizoen die natuur sterk aanwezig, want de open achterkant biedt een panoramisch zicht op de enorme achtertuin en doet bewoners en bezoekers zich voortdurend bewust zijn van de omgeving. Het huis is onderdeel van de tuin, erdoor omsloten, en staat er niet los van. Je zou het een tuinhuis kunnen noemen, maar dan in een volledig nieuwe betekenis van het woord. Zelfs de oprit en het terras kunnen dat gevoel niet wegnemen, want wie naar buiten kijkt ziet dat de vele boompjes en struiken die al geplant zijn nog sterk zullen groeien en gezelschap zullen krijgen van andere. De straat en de buren zullen geleidelijk steeds meer uit het zicht verdwijnen. Het Eden in de Rupel dat de eigenaar voor ogen staat, is zich al stevig aan het wortelen.
Een kleiner tweede huis
De bovenverdieping is ingericht met drie slaapkamers en een badkamer. Ze staat bijna als een kleiner tweede huis boven op het eerste en biedt zo nog meer ruimtes die geen plaats hadden in het oorspronkelijke idee voor slechts een poolhouse. Tegelijk heeft de woning op deze manier ook steeds meer betekenis gekregen. In plaats van een plek om slechts enkele uren te vertoeven werd het er een om ook te overnachten en ten slotte om volwaardig te verblijven. De aankoop van de grond bewees dat een jeugdherinnering weer actueel kan worden, en wel op zo’n manier dat de natuur erbij wint. De vergroening die hier is toegepast heeft niet enkel betrekking op de energievoorziening maar vooral op het aanplanten van bomen en struiken waar eerst beton stond. De continue ideeënuitwisseling tussen architect en opdrachtgever bewijst op zijn beurt dat uit een functioneel gebouw een echt droomhuis kan groeien. Het resultaat is in dit geval niet zozeer een kwestie van geld als wel van het vermogen dromen in daden te durven vertalen.
Aziatische invloeden
“Die Aziatische, meer bepaald Japanse invloed, is niet alleen in kunstwerken en boomsoorten maar overal zichtbaar”, zegt Dimitri van den Bossche. “De garagepoort en de gevel zijn bedekt met een speciaal hout. Het is zwart gekleurd omdat het eerst is verbrand. In Japan wordt deze methode, onder de naam Shousugiban, al eeuwen toegepast. Door het hout te verbranden is het extreem duurzaam geworden, bestand tegen elke weersinvloed en uv, en hoeft het ook niet meer behandeld te worden. Maar het is ook een kostbaar procedé. Het geeft een schitterend resultaat maar wel aan een meerprijs. Ik ken een Vlaams bedrijf dat dit materiaal in de bouw kan toepassen en ik ken dat omdat ik dit hout eerst zelf heb laten toepassen, in mijn eigen woning. Dat doe ik vaker met nieuwe materialen of concepten. Het is typerend voor mijn hechte band met deze opdrachtgever dat ik hem steeds in alle vrijblijvendheid een voorstel kon doen en dat hij daar bijna elke keer op in is gegaan. Niet alleen hebben we tabula rasa gemaakt op dit terrein voor we gingen bouwen, ik kreeg ook bijna carte blanche. De bewoners gingen consequent voor topkwaliteit.“ Die samenwerking heeft echter niet alleen esthetisch tot mooie resultaten geleid: ondanks het zwembad en het vele glas rondom kan de woning energetisch grotendeels zelf bedruipend zijn, dankzij de isolatie, de zonnepanelen en de warmtepomp.
Fotografie: Jaro van Meerten
