Meer dan 35 jaar hebben de bewoners náást de zaak gewoond, op een bovenverdieping en zonder tuin. “De zaak en het huis waren heel nauw met elkaar verbonden. Toen we plannen maakten om onze zaak te verkopen, kochten we dit stuk grond”, zegt de vrouw des huizes. “Een breed perceel aan het einde van een doodlopende straat, omdat we absoluut alles op het gelijkvloers wilden bouwen met veel daglicht en ook eindelijk een ruime tuin wilden. Toen we stopten met onze zaak was ook de nieuwbouw klaar. Het enige dat hier nog aan ons bedrijf herinnert, is een ronde en gladde metalen bak, waarvan we de zandbak voor de kleinkinderen hebben gemaakt.”
Vooral een familiehuis
De gevelsteen loopt op sommige plaatsen door in het plafond en de dubbele garagedeur is keurig weggewerkt achter een aluminium lamellenfaçade. Architecten Isabel Van Loon en Frederik Sleutel, van VLS architecten, tekenden een woning die zich kenmerkt door de hedendaagse stijl, maar die wel een warm accent heeft gekregen. “Omdat er zoveel glaspartijen zijn en er dus zoveel daglicht binnenkomt, konden we in het interieur vooral kiezen voor hout in warme donkere kleuren en dat verhoogt meteen de sfeer.”
Dat daglicht komt in de open keuken niet alleen van opzij, maar ook van boven, door lange, schuine dakramen. Onopvallend achter het keukenblok bevindt zich nog een complete koele berging, die langs twee kanten – de hal en de keuken – te betreden is. Eten en drinken kan aan een lange tafel die centraal staat in de ruimte, maar ook op een van de twee terrassen, die elk op de keuken uitgeven. “We kunnen met de keuze van het terras in de loop van de dag de stand van de zon volgen”, zegt de bewoonster. En Isabel Van Loon wijst bui-ten op de ingenieuze lamellen in de overkapping. “Ze gaan automatisch dicht als er te veel zon staat of als het regent. Je kunt dus, ongeacht de weersomstandigheden, optimaal gebruikmaken van dit terras.”
De woonkamer staat er letterlijk en figuurlijk wat naast. Ze wordt gebruikt als televisiekamer maar vormt duidelijk niet het centrum van deze woning. De zwemvijver, de zandbak, maar ook de vijf kindernamen onder de vijf aangeplante bomen tonen aan dat dit vooral een familiehuis is. Kinderen en kleinkinderen hebben in de paar maanden sinds oplevering al evengoed hun stempel op de woning ge-drukt als de bewoners zelf. “Mijn man en ik hebben nog een aparte bureauruimte, maar het grootste deel van de tijd dient die als logeerkamer voor de kleinkinderen.”
Nergens drempels
De logeerkamers bevinden zich naast de inkom, aan de zijkant van het huis en zijn via een gang verbonden. Het slaapgedeelte van de bewoners is bereikbaar via een korte gang vanuit de keuken. Ook in de masterbedroom is weer volop zicht op en directe toegang tot de tuin. De badkamer en de dressing liggen ernaast. Het toilet is een aparte ruimte, bereikbaar via een pivoterende deur. Drempels of obstakels zijn nergens te bekennen. Je kunt je in vloeiende bewegingen in en uit de douche en naar de lange wastafel begeven. “Toen we met de architect rond de tafel zaten herinnerden we ons onze leeftijd. Om zo lang mogelijk van dit huis te kunnen blijven genieten en niet gedwongen te worden ooit naar een appartement te verhuizen, hebben we ervoor gekozen alles op het gelijk-vloers te situeren en rolstoeltoegankelijk te maken, in de hoop dat dit laatste nooit nodig zal zijn.” Isabel van Loon heeft ervan gebruikgemaakt om overal binnen én buiten dezelfde vloertegels te leggen en zo en passant de overgang tussen interieur en exterieur nog vloeiender te maken.
Huzarenstukje van technisch kunnen
Met tweehonderdvijftig vierkante meter woonoppervlak is het gelijkvloers niet bepaald klein en dankzij de visuele verbinding met de tuin oogt ze nog een stuk groter. En dan is er nog een verdieping van precies diezelfde omvang eronder. Toegang tot de kelder is er op twee manieren: via de trap die uitkomt in de dubbele garage of via de open goederenlift. Deze laatste is door de heer des huizes zelf geconstrueerd en geïnstalleerd. Een huzarenstukje van technisch kunnen, maar eenmaal onder de grond begrijp je als bezoeker hoe hij dat kon. Een groot deel van de kelder wordt gebruikt als atelier. De hoeveelheid gereedschap is indrukwekkend. Wat vroeger tot de sfeer van de arbeid behoorde, maakt nu deel uit vanzijn grootste hobby. In de overige ruimtes staan spullen opgeslagen die aan de kinderen toebehoren en is plaatsgemaakt voor de technische in-stallaties die de woning bijna energieneutraal maken. “Mensen denken vaak dat een grote kelder veel meer kost dan een kleine, maar eigenlijk is het net andersom”, zegt Isabel Van Loon. “De omvangrijke machines die nodig zijn om te graven en beton te gieten zijn er toch al. De grote kost heb je dus al gemaakt als opdrachtgever. Een bescheiden kelder uitbreiden tot een grote doet de prijs per vierkante meter flink dalen. Ik maakte twee offertes en toen de bewoners die geringe meerprijs zagen, kozen ze resoluut voor de grote kelder.” Bovendien dwong de matige bodemsamen-stelling ons sowieso tot een erg diepe uitgraving van de initieel geplande kruipruimte waardoor de stap naar een volwaardige onderkeldering financieel kleiner werd.
Een pad leidt om het huis heen, langs de deuren, terrassen en ramen. In combinatie met de glooiing in het grasveld doet dit de tuin groter lijken dan ze in werkelijkheid is, alsof je er eindeloos rondjes in zou kunnen lopen. Struiken, bloemenborders en hagen die de voorbije seizoenen zijn aangeplant zullen de komende maanden het uitzicht nog fraaier maken. Dan wordt dit familiehuis een wereld op zich. Vanachter het groen, niet langer zichtbaar, maar wel nog hoorbaar, zal het gelach van zwemmende kinderen en pratende volwassenen opklinken. De woning is niet alleen levensloopbestendig geworden, maar ook bestemd voor drie generaties.
Fotografie: German Bourgeat
