Aan de overkant is een bos van honderden hectaren, aan de achterkant van hun eigen, omvangrijke tuin, beginnen weiden en landbouwvelden. Hoewel er buren zijn, lijken die onzichtbaar. De villa staat midden in de natuur, een feit dat nog wordt benadrukt door het hoogteverschil van 1,60 meter tussen het terras en het laagste punt van de tuin. Hoge berken en naaldbomen omzomen de woning met unieke materialen. Als de ramen volledig opzij worden geschoven, lijkt het of de bewoners midden in de tuin zitten, maar ook als ze gesloten zijn is de natuur voelbaar aanwezig, dankzij het vele glas én de dunne profielen daarin.
Geen toevoegingen
Toen het duidelijk werd dat het een vakantiehuis zou worden, werd er een aantal elementen in het ontwerp herzien “Aanvankelijk hadden we het idee de volledige achterkant te onderkelderen en wilden we zelfs spiegelend glas voor de gevel van de eerste verdieping, maar dat hebben we herzien toen het ‘en-cours-de-route’ ons vakantiehuis zou gaan worden”, zegt de heer des huizes. “Mede dankzij het inzicht van onze architecte Sofie Ooms hebben we de plannen kunnen bijsturen en toch geen enkele toegeving gedaan aan de essentie. Het huis dat ons voor ogen stond, hebben we gebouwd, met veel voldoening tijdens en na het bouwproces. We prijzen ons gelukkig dat we onze weekends en vakanties in onze woning kunnen doorbrengen.”
De voordeur blokkeert vanaf de straat een deel van het zicht op de tuin maar toont wel de witte wenteltrap die centraal staat in de inkomhal. “Op Batibouw bezochten we de stand van Trappen Steels. Dat bleek één van de weinige bedrijven te zijn die zo’n houten wenteltrap op maat kan bouwen. De mooie vorm van de wenteltrap wilden we een centrale plaats geven in onze woning, waar hij volledig tot zijn recht zou komen. De ervaring en het vakmanschap van Trappen Steels hielp ons aan de juiste opstelling en bemating van de trap binnen ons ontwerp. In zekere zin hebben we het huis rond het concept van die trap ontworpen.” Het andere opvallende element in de inkomhal is het bronzen beeld ‘Vortice’ van Matteo Pugliese, een Italiaanse kunstenaar die de familie op een reis aan de Amalfikust toevallig leerde kennen. “Het was liefde op het eerste gezicht, en we waren ontzettend blij dat we voor de werken van Matteo Pugliese, in volle vertrouwen, bij WM gallery in Antwerpen terecht konden.” In de patiovijver, buiten aan de badkamer en het gastentoilet, staat er trouwens nog een werk van Matteo Pugliese: de Japanse Samoerai. “Symbool voor de beschermer en de brenger van geluk voor het huis en zijn inwoners.”
Veel meer dan een trap
De villa is verdeeld in twee vleugels, waarvan de linkse de woonkamer, keuken en werkkamer bevat. De meterslange zitbank tegenover de open haard is gekozen op zijn multifunctionaliteit: je kunt er zowel op zitten als liggen, zelfs naast elkaar, en het meubel heeft, volgens de heer des huizes een een winter- en een zomerstand. “We kunnen de leuning zó afstellen dat je naar buiten kijkt of juist naar binnen, waar we boven de haard het televisiescherm hebben geïnstalleerd. Maar we kijken slechts sporadisch , en dus hebben we het scherm weggewerkt achter houten panelen. Die houten notelaarpanelen hebben we overal in huis doorgevoerd, zelfs in de treden van de trap, om de warmte van het omringende bos binnen te brengen. De travertijnen vloer zijn we zelf in Italië gaan uitzoeken. Veel andere meubelen, en keukenelementen zijn dan weer wit om niet in concurrentie te gaan met de groene omgeving die alom zichtbaar is vanuit de woning.”
De wenteltrap in deze villa is veel meer dan een middel om de etages te verbinden. Ze geeft de woning extra uitstraling en waarschijnlijk zelfs extra marktwaarde. Ze is gebouwd en geplaatst door één vakman, een ervaren trapmeester die alle geheimen kent van het buigen en bewerken van hout. De trap werd in delen in het atelier van Trappenmakerij Steels in Sint-Niklaas gemaakt en vervolgens in de villa opgebouwd en geplaatst. Dat laatste is letterlijk en figuurlijk millimeterwerk. Trappenmakerij Steels maakt al meer dan vijftig jaar trappen voor het residentiële segment. Dat gaat van klassieke modellen in de Versaillesstijl tot trappen die in een kubistische villa passen. Het model is de basis. Elke trap is uiteindelijk niet alleen maatwerk, maar ook uniek. “Ze komt tot stand in een samenspel tussen de bouwheer, de architect en mijzelf”, zegt directeur Paul Lanckriet. “Ik maak een ontwerp, teken het uit en vervolgens krijgt een van de tien ambachtslieden in ons atelier de taak de trap van a tot z te bouwen. Elke trap draagt dus ook de figuurlijke handtekening van een van onze meesters.”
Steels kan trappen historische namaken, maar ook bestaande kopiëren. “Het komt geregeld voor dat we een trap die het gelijkvloers met het eerste verbindt, nabouwen en vervolgens tussen de eerste en de tweede verdiepingen plaatsen. Dan is het of er sprake is van één trap en ook of dat altijd zo is geweest.” De geschiedenis van het huis kopiëren gebeurt dan zo werkelijkheidsgetrouw, dat het is of ze op het vlak van die trap wordt herschreven.
Liefde voor kunst en design
Vanuit de keuken loopt een lange dwarsgang, loodrecht op de inkomhal, bijna oogverblindend wit, tot in de andere vleugel, die het slaapkamergedeelte van de ouders bevat. Bergruimte is er meer dan genoeg ondanks de vele raampartijen, terwijl er ook nog een kelder en aparte ruimtes voor techniek, wasmachines enzovoorts zijn. De slaapkamer zelf kenmerkt zich eerder door eenvoud. Opnieuw is het zicht op de tuin, het slapen-gaan terwijl de vleermuizen langs het raam scheren en het wakkerworden door het gefluit van vogels bij zonsopgang het belangrijkste element. Enkel een Egg Chair van Arne Jacobson bewijst dat de liefde voor kunst en design het echtpaar ook in de slaap vergezelt.
De wenteltrap leidt naar de eerste verdieping, die eveneens in twee vleugels is verdeeld: een kamer voor de logés en een voor het kind, verbonden door een badkamer en toilet. Op de overloop hangt een Rothko-achtig schilderij dat nota bene door de vader van eigenaar blijkt te zijn gemaakt. Op het dak liggen zonnepanelen, netjes onzichtbaar weggewerkt, op het plat dak dat de kamers omgeeft liggen her en der wat hoopjes dennennaalden De tientallen bomen in de tuin zorgen niet allen voor een mooie parksfeer, maar hebben ook hun nadelen. De bewoners zien die nadelen echter als onderdeel van het buitenleven en nemen ze er graag bij. “Doordeweeks wonen en werken we in de stad. Dit huis is niet alleen een afwisseling van omgeving, maar ook van een bepaalde vorm van leven. Toen ik hier voor het eerst langs fietste, zag ik een oud huis te koop staan. Ik was direct gepakt door het gebied en belde mijn vrouw dat ze moest komen kijken. Ze snapte niks van mijn enthousiasme toen ze de foto van het oude huis zelf zag. Maar eens ze in de tuin kwam, begreep ze het direct. We zagen dwars door dat oude huis heen, en hebben het volledig getransformeerd. Binnen de bestaande contouren hebben we het volledig gerenoveerd want uitbreiden konden we niet. In de bomen bouwde ik een boomhut voor mijn zoontje. Die was als eerste klaar, nog voor de ruwbouwwerken van start gingen. Een gunstig voorteken voor ons project.”
Fotografie: Jaro van Meerten
